maart 2019
Ook ik wil waardering oogsten van mijn publiek. Maar ik ben niet de enige: iedereen wil in het middelpunt van de belangstelling staan. Daarom worden er sinds jaar en dag audities gehouden. Vroeger was dit een minder bekend fenomeen maar sinds Got Talent populair is geworden, heeft iedereen er een mening over. De auditie is omgeven met een waas van spanning. Deze wordt verspreid door jezelf, door je medekandidaten of door de organisatie die zich opeens voor de taak gesteld ziet om vijftig nieuw gearriveerde zangers en zangeressen de weg te wijzen, gerust te stellen, te troosten etc. Ondanks dit circus en het lange wachten (dat nooit een hobby van me zal worden) weet ik tegenwoordig plezier te halen uit een auditie: ik krijg een kans om muziek te maken, ik kan contact maken met mijn publiek (lees: de jury) en proberen een goede indruk achter te laten. Het wachten op een uitslag van de auditie is een stuk slopender……
Tot zover de audities waar ik mag laten horen wat ik kan. Als ik goed heb gezongen en het idee heb dat ik het onderste uit de kan heb gehaald wat betreft mijn voordracht, interpretatie, presentatie en praten (inclusief de inleidende prietpraat, belangrijk om mijn eigen zenuwen de baas te worden), dan ben ik voor het grootste deel tevreden: ik heb laten zien wie ik ben en wat ik kan. Hopen dat ik ook nog wordt verkozen boven negenenveertig mede-dingers doe ik wel, maar kan natuurlijk niet altijd het geval zijn. Toch doet het pijn als ik de boodschap krijg dat ik niet word uitgekozen. Ik moet even stil in een hoekje gaan zitten, nadenken over mezelf en wat ik wil. Hopelijk kan ik een aantal dagen later met hernieuwde kracht een volgende auditie aan. De afwijzing in de muziek voelt bij mij hetzelfde als een afwijzing in de liefde (en misschien zijn er wel meer overeenkomsten tussen die twee).
Het zuurst en daarom het moeilijkst te verteren vind ik het wanneer ik me heb aangemeld voor een auditie maar ik word niet uitgenodigd om te komen voorzingen. Dat voelt kil en onpersoonlijk, ik mis het menselijke aspect, de (gemeende?) klank van de woorden ´tot onze spijt moeten wij u meedelen´ omdat ik de schrijver van het bericht nooit ontmoet of gesproken heb. Blijkbaar vind ik ook hier het menselijke contact het belangrijkste.